Telkens wanneer het geweld tussen Israël en de Palestijnen oplaait en de sympathie van de wereld voor de Palestijnse slachtoffers toeneemt, moet ik denken aan het verhaal van het kleine jongetje en zijn eerste schooldag. Kennen jullie dat niet? Het jongetje is bang voor al die vreemde kinderen en klampt zich aan zijn moeder vast. Wanneer zij wil vertrekken, begint hij te huilen en kruipt nog dichter tegen haar aan. Het hart van de moeder breekt en zij neemt hem eventjes op schoot. Maar iedere keer als ze wil gaan, huilt hij harder. Ten einde raad neemt ze hem weer mee naar huis en schuift de oplossing door naar morgen. De tweede dag herhaalt de geschiedenis zich. Moeder is zo begaan met het lot van haar zoontje, dat ze niet in de gaten heeft dat haar reactie op zijn vastklampen zijn gedrag alleen maar versterkt. En zo sleept het probleem zich voort. Dat wordt pas opgelost, wanneer na een week de vader zijn kind naar school brengt (moeder moet naar de tandarts), hem aflevert bij de juffrouw, over zijn bolletje aait en vertrekt naar zijn werk. De juffrouw vangt het huilende jongetje op en binnen 10 minuten is hij druk aan het spelen met de andere kinderen.
Waarom ik aan dat verhaal moet denken? Omdat de relatie tussen de Palestijnen en jullie als sympathisanten er een van dezelfde orde is. Of denken jullie echt dat Hamas raketten naar Israël stuurt, in de volle overtuiging deze strijd te kunnen winnen? Zij doen dit in de wetenschap dat Israël met zijn zwaarder materieel in de tegenaanval gaat en zo vele slachtoffers zal maken. De wereld ziet dit gebeuren, heeft compassie met het vreselijke lot van onschuldige Palestijnse burgers en uit deze compassie meer en meer in demonstraties voor de Palestijnen en tegen de Joodse bewoners van Israël. Die demonstraties leiden ertoe dat de Palestijnen zich gesterkt voelen en nog meer gaan volharden in hun nooit te winnen gevecht. Oftewel, het koesteren en steunen van de Palestijnen door jullie zal het probleem alleen maar verergeren, net zoals het koesteren van het bange jongetje door de moeder.
Wisten jullie trouwens dat er ten tijde van de oprichting van de staat Israël (op 14 mei 1948) even zo veel Joden uit Arabische landen verdreven zijn als Palestijnen uit Israël? Wat er met die Palestijnen (in 1948 noemden we die mensen nog Arabieren) en hun nazaten is gebeurd weten we; die zitten tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen, ze worden ondersteund (gekoesterd, gepamperd) door de Verenigde Naties, door ons dus en ze wachten al generaties lang op, ja op wat? En wat is er met de Joodse vluchtelingen gebeurd? Die zijn naar het toen net gestichte Israël gevlucht en hebben daar een nieuw leven opgebouwd. Over die Joodse vluchtelingen hoor je nooit meer iets en dat hoeft ook niet, die zijn een nieuw leven begonnen.
In die richting zal ook naar een werkelijke oplossing van het conflict gezocht moeten worden. Niet in het steunen van de ene partij tegen de andere, dat leidt alleen maar tot volharding in wat we al decennia zien gebeuren. Wel door het zoeken naar wegen om afscheid te nemen van het vijanddenken, zodat jullie Palestijnse broeders hun energie kunnen gaan stoppen in het opbouwen van een nieuw leven. Ga daar voor demonstreren. En mocht je onderweg een groep pro-Israël demonstranten tegenkomen, nodig ze dan uit voor een gezamenlijke mars tegen het vijanddenken, want dat zet pas echt zoden aan de dijk.
Frans Schütt
zinenrede.wordpress.com 